The train go!

Bozuk bir saat bile günde iki defa doğruyu gösterirmiş.

Gazeteciler her zaman doğruyu görmek, yazmak ve paylaşmak zorundadır.

Yandaş olsun olmasın, gazeteci gazetecidir.

Gazete sahibi başka gazeteci başkadır.

Gazeteci emekçidir, gazeteci mesleğinin koruyucusudur, gazeteci doğruyu yazar, yazmak zorundadır ama gazeteyi yöneten veya patron bu doğruyu ters takla attırıp, olumsuza çevirebilir, bu gazetecinin suçu değildir.

Birkaç gündür gazetecilikten biraz koptum.

Özel nedenlerle.

Dün öğlen rahatladım.

Kepez bölgesinde bir işim vardı.

Tramvaya bindim.

Tıklım tıklımdı.

Ve ne kadar rahat bir yolculuktu anlatamam.

Düşündüm de, bir zamanlar bu tramvayın aleyhine ne yazılar yazılmış, ne yorumlar yapılmıştı.

Tıpkı alt ve üst geçitler gibi.

Oysa tramvaya bindiğimde anladım ki ne kadar doğru bir yatırımmış.

İnanın insana şehirlilik havası veriyor.

Tramvaya binince bir havaya kapılıyorsunuz.

İyi bir şehirde, modern bir şehirde yaşamanın havasına kaptırıyorsunuz kendinizi.

O dakika şöyle kendinizi de gözden geçiriyorsunuz.

Belki alt bellek, belki üst bellek, size “Bu tramvaya binmeyi hak ettiniz mi?” sorusunu soruyor. Kendinizi inceliyorsunuz, çekidüzen veriyorsunuz. Yakanızı, başınızı düzeltmek ihtiyacı hissediyorsunuz.

Tramvayda itiş kakış olmuyor. Tepişme olmuyor.

Sanki tramvaya binen insanların hepsi benim gibi düşünüyor.

Modern bir kent havasına kaptırıyor kendini.

Avrupai bir hava akımına kapılıyorsunuz.

Evet, bir dönem tramvayı Antalya’ya getiren siyasetçi Menderes Türel’in başkanlığının aralanmasına sebep olan tramvay yatırımı, bugün harika duygular uyandırıyor.

İnsanın o anda Menderes Türel’i arayıp, “Yahu başkan o dönem bu yatırıma karşı çıkılmıştı ama bugün ne kadar modern bir hizmet olduğunu anlıyoruz. Eline koluna, düşüncene sağlık” diyesi geliyor.

Ben gördüğüm doğruyu yazdım. Belki geçmişte yaptığım bir yanlışlığı da düzeltme şansı yakaladım. Evet, her duraktaki anonsta olduğu gibi The Train Goooo…