Sevgili babam

Babaları sağ olanlara hep gıptayla baktım yıllarca.

Ben 16 yaşımda, lise ikinci sınıfta okurken kaybettim babamı.

Bir hafta geçmişti, babamı kaybetmenin bunalımı içindeydim. Sanırım anamın bir dediğini yapmamış olacağım ki, “Babası ölen kendini kral sanırmış” demişti.

Bunu çok düşündüm.

Evet insan ilk etapta kendini çok bağımsız hissediyor. Ne yaptın diyen yok, neredeydin diye soran yok.

Ama sonraları bunu daha iyi anlıyor insan.

Babasızlık, dayanaksızlık oluyor.

Babasızlık, güvensizlik oluyor.

Babasızlık, umutsuzluğa dönüşüyor.

Sonra sen baba oluyorsun.

İşte o anda baba duygusunu daha iyi anlıyorsun.

Keşke yaşasaydı da her şeyimi sorgulasaydı diyor insan.

Babalar günü nereden geliyor?

Geogle’deki anlatıma göre, babalar günü ilk olarak 1907 yılında Amerika'da meydana gelen bir maden kazasında çoğunluğun baba olduğu 360 erkeğin ölümünün ardından her yıl önceleri anma günü olarak kutlanmaya başlandı. Batı Virginia'da meydana gelen bu talihsiz olay bugünlere uzanan babalar günü kutlamasının ilk adımını oluşturuyor.

Aslında muhteşem bir olay.

Bir babanın en güzel günü.

Babalığın tadı.

Hediye falan önemli değil, aranıp kutlanmak o kadar güzel bir duygu ki.

Büyütmüş, topluma kazandırmışsın.

Kendini bilen hiçbir çocuk babasını yaşamının dışında tutamaz.

Ona dayanmadan, onun tecrübesinden yararlanmadan başarılı olamaz.

Bir baba da hiçbir zaman çocuğunu ikinci plana itemez.

Bir baba için çocuğu en kutsalıdır.

Gururudur.

Övüncüdür.

Allah hiçbir babaya evlat acısı vermesin.

Hiçbir babayı evladının sevgisinden yoksun etmesin.

Bütün babalara evlatlarıyla yaşama şansı versin.

Tüm babaların babalar gününü içtenlikle kutluyorum.